ՀՀ տրանսպորտի և կապի նախարարությանը Վրաստանի ճանապարհային դեպարտամենտից հայտնում են, որ ուժեղ ձյան և մերկասառույցի պատճառով Մցխեթա-Ստեփանցմինդա-Լարսի ճանապարհի Գուդաուրի(փոստա)-Քոբի հատվածի կմ93-կմ106 մասում և Պոնիչալա-Մառնաուլի-Գուգութի ճանապարհի կմ76-կմ97 (Հայաստանի սահման) հատվածում դեկտեմբերի 18-ին՝ ժամը 15.00-ի դրությամբ, երթևեկության շարժն արգելված է կցորդների, կիսակցորդների և 30-ից ավելի նստատեղ ունեցող ավտոբուսների համար:

Հայրենի քաղաքականությանը, պարային այլաբանությամբ, ցավոք, խորթ եղավ «բերդը» կամ «քոչարին», որովհետև իրար սվիններով ընդունելու անդրդվելի գործելաոճին կարող է երաժշտակցել միայն մեծն Խաչատրյանի «սուսերով պարը»:

Հրանտ Մաթևոսյանն էսօր ծանր քելքով անցնում է Հայաստանի վրայով, նայում ներքև, սաղ տեսնում ու երևի էլի մղկտում է էդպես էլ չլցված իր հովտի ու Ծմակուտի համար. ուր իր գոմեշը դարձել է պրեգոմեշ, Վանու Չամբար շունը` Սիմբա, Ռոստոմը` օլիգարխ, Աղունը` էթիկայի օրիորդ ու... տակը մնացել են ջրի մոտ պառկած անհասակ վիթխարին ու մեր ղեկավար Վառլամովը:

Վերջերս հաճախ եմ լսում քաղաքական գործիչներին ուղղված կոչեր՝ չառաջադրվելու առաջիկա ընտրություններին, իբր նման կերպ կհարվածեն ՀՀԿ թեկնածուին: Դա անլուրջ է: Բացատրեմ, թե ինչու:

Սուլթանական Թուրքիայում պատվավոր մահապատժի մի տեսակ կար`սուլթանի որոշմամբ մահվան դատապարտվածին (բնականաբար, առանց նրա գիտության) մատուցում էին սուրճ, որին ադամանդի փոշի էր խառնված: Վերջաբանի մասին կարող ենք չխոսել:

Հրապարակային քաղաքական գործունեությունը տեղեկատվական դարաշրջանում ստանում է իր յուրահատկությունները: Տեղեկատվական միջոցները և հնարավորություն են, և մարտահրավեր: Անձնականությունը (privacy) կտրուկ նվազել է:

Ես Զուրաբյան-Օսկանյան զրույցի ձայնագրությունը չեմ լսել, անկեղծ ասած, ինձ չեն էլ հետաքրքրում «քաղաքական» կոչվող էժան տրյուկները մի տեղ, որտեղ չկա իրական քաղաքականություն:

Հայաստանում, առավելապես գյուղական բնակավայրերում, մի արտասովոր սովորույթ կա (չգիտեմ, մնացյալ երկրներում նման բան կա, թե՞ ոչ)`երբ մարդու կենդանության օրոք, հատկապես տարեցների պարագայում, գերեզմանատանը կառուցում էին նրանց նկարով, անուն- ազգանունով շիրմաքարեր, որոնց վրա միայն մահվան տարեթիվն էր պակասում:

Հեռուստացոյցով ունկնդրեցի ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսեանի երկարաշունչ ելոյթը՝ ՀՀԿ Համագումարին...Պահ մը շփոթմունքի մէջ ինկայ...Արդեօ՞ք ան իսկապէս կը խօսէր Հայաստանի Հանրապետութեան մասին ուր, ըստ իրեն՝ գերակայ են օրէնքն ու իրաւունքը, բարձրագոյն արժէք են մարդն ու քաղաքացին, ուր կան ապահովութիւն, պատժելիութիւն, խօսքի ազատութիւն, անկախ դատարաններ....եւ այսպէս շարունակաբար: